Diepzeemijnbouw houdt de belofte in van enorme minerale rijkdommen, maar een nieuwe studie onthult een huiveringwekkende consequentie die zou kunnen weerklinken in de ecosystemen van de oceanen: hongersnood. Terwijl het schrapen van de zeebodem het diepzeeleven op de zeebodem zelf verstoort, kunnen ondiepere wateren worden aangetast door sedimentpluimen die vrijkomen tijdens de mijnbouw. Deze pluimen bevatten deeltjes die qua grootte te veel lijken op de gebruikelijke voedselbron van plankton, maar waarin essentiële voedingsstoffen ontbreken.
Plankton, microscopisch kleine organismen die de basis vormen van het voedselweb in de oceaan, zijn afhankelijk van organisch materiaal dat langs het oppervlak drijft. Ze consumeren deze kleine deeltjes en worden vervolgens opgegeten door grotere wezens zoals vissen en walvissen. Een team onder leiding van oceanograaf Michael Dowd van de Universiteit van Hawaï in Mānoa wilde begrijpen hoe diepzeemijnbouw dit delicate evenwicht zou kunnen verstoren.
Ze reisden naar de Clarion-Clipperton Zone in de Stille Oceaan, een gebied dat rijk is aan polymetallische knobbeltjes: brokken gesteente die waardevolle metalen zoals kobalt en koper bevatten. Tijdens hun drie expedities verzamelden ze planktonmonsters op een diepte tussen 800 en 1.500 meter. Uit analyse van deze monsters bleek dat plankton bij voorkeur deeltjes van ongeveer 6 micrometer breed consumeert.
Een derde reis viel samen met een proefmijnoperatie uitgevoerd door The Metals Company. Hier verzamelden de onderzoekers sedimentdeeltjes uit de pluim gecreëerd door mijnbouwapparatuur. Deze deeltjes waren qua grootte alarmerend vergelijkbaar met het gebruikelijke voedsel van het plankton, maar misten cruciale voedingsstoffen zoals eiwitten. In wezen waren ze ‘junkfood’ voor deze vitale organismen.
Deze bevinding schetst een verontrustend beeld: als wijdverbreide diepzeemijnbouw plaatsvindt, kunnen sedimentpluimen grote gebieden waar plankton zich bevindt, overspoelen. Als deze wezens voedzaam organisch materiaal vervangen door voedingsarme minerale deeltjes, zullen ze waarschijnlijk honger lijden. Dit cascade-effect zou dan het hele voedselweb beïnvloeden, waardoor mogelijk ook grotere roofdieren kwetsbaar zouden worden.
De studie onderstreept dat de milieukosten van diepzeemijnbouw veel verder reiken dan de directe verwoesting van de zeebodem. Het benadrukt de cruciale behoefte aan grondige ecologische beoordelingen en strenge regelgeving voordat deze grondstoffenwinningsindustrie dramatisch zal opschalen.
